Prolog

      Nigdy nie posiadałam przyjaciół. Zawsze byłam osobą samotną. Zawsze byłam łatwowierna, pomocna. Czasem jednak też impulsywna. Jednak przez te pierwsze cechy byłam cholernie raniona. Kiedy już posiadałam znajomych, oni mnie wykorzystywali, po czym kiedy się im znudziłam – zostawiali na lodzie. Kiedyś, gdy trafiłam do szpitala, nikt nie przyszedł. Nikt nie zadzwonił z choćby zapytaniem ‘Co słychać?’.

Chciałabym żyć inaczej…

 

 

      Moje serce najgorzej przeżyło, kiedy mój pierwszy chłopak próbował mnie wykorzystać. Potem drugi i trzeci – wszyscy tak samo. Teraz nie ufam już mężczyznom. Nie umiem. Nie potrafię.. Czasem jednak myślę, co by było, gdybym zaufała. Jednak nie potrafię. Nawet w liceum mnie to prześladowało. Przełamałam się. Dałam szansę na przyjaźń mojemu przyjacielowi. Jednak on też to wykorzystał. I teraz znowu jestem sama. Nie tego chciałam. Zostałam najbardziej przez niego zraniona.

Proszę… Nie. Nie chcę tych wspomnień!

      Przez pierwszy rok było nawet okey. Nawet świetnie. Natomiast po roku… Wszystko zaczęło się psuć. Mój przyjaciel nie rozumiał, że się o niego martwię. Że chcę mu pomóc w jego sprawach. Odepchnął mnie w najbardziej chory sposób. Słowa, które wypowiedział tuż przed rozstaniem zabolały najbardziej. „Jesteś śmieciem i niczym więcej. Nigdy już nie będzie tak samo, rozumiesz? Nie mam nic do Ciebie, ale nie chcę Cię w swoim życiu. Jesteś tylko jedną z wielu dziewczyn.”

To… Tak bardzo… Boli…

      Załamałam się wtedy. Przez pewien czas miałam depresję, z której wyciągnęły mnie trzy prawdziwe przyjaciółki – Ino, Hinata i Temari. Podniosły mnie na duchu i postawiły do pionu. Przynajmniej do takiego, żebym przestała się użalać nad sobą.









      Teraz leżę na betonie. Dławię się własną krwią, a wspomnienia przelatują mi przed oczami. Chciałabym od tego uciec. Ale z drugiej strony… Chcę żyć. Ciemne, gwiaździste niebo; ciepła noc. I ta cholerna cisza… Nikt nie widzi tego, co się w około dzieje. Każdy śpi smacznie, bądź jest na jakiejś imprezie.

      A ja? Ja to tylko jednostka. Jedna jednostka, której jeżeli zabraknie, nikt nie będzie płakał. W oczach zebrały mi się łzy. Ostatkiem sił zacisnęłam rękę. Nie chcę jeszcze umierać.

 Mamo, proszę, pomóż mi! Ja chcę jeszcze żyć!

      Kaszlnęłam ponownie, a na betonowej posadzce pojawiła się nowa plama krwi. Włosy zaczęły lepić mi się do policzków. Ból w brzuchu nie dawał o sobie zapomnieć. Co chwilę przeszywał mnie. Rana dość spora. Sączyła się z niej nadal krew.

      - Sakura? – Ktoś zawołał moje imię. Zamglonym wzrokiem spojrzałam na wysoką postać, która podbiegła do mnie. Czarnowłosy chłopak. Skądś znałam ten głos… Jednak nie pamiętam skąd. Wszystko nagle zaczynało się robić co raz bardziej zamglone, zagmatwane. – Sakura. – Osoba uklękła obok mnie, łapiąc mnie za głowę i kładąc na kolanach. Na moment obraz zrobił się mocniejszy. Ta twarz… Moje oczy na chwilę się rozszerzyły.

       - Sa… su… ke…? – To było moje jedyne i ostatnie słowo. Zamknęłam oczy i odleciałam.

__________________________________________________

 Prolog przeniesiony z mojego poprzedniego bloga, którego nie dokończyłam.